Η 3η Δεκέμβρη είναι αφιερωμένη στα άτομα με ειδικές ανάγκες. Ένα μικρό παραμύθι αφιερωμένο στους μικρούς μας μαθητές που ξέρουν να αγαπούν.
Μία φορά και έναν καιρό, ήταν ένας δυνατός βασιλιάς που τον έλεγαν Μέλιπο και ζούσε στους πρόποδες του Ελικώνα. Ο βασιλιάς αυτός ακολουθώντας την ιδιαίτερη κλίση του αφιερώθηκε με πάθος στην καλλιέργεια των Γραμμάτων και των Καλών Τεχνών. Γι’ αυτό και κάθε χρόνο έδινε μία λαμπρή γιορτή στο Παλάτι για να τιμήσει τις Μούσες που ήταν θεές των Καλών Τεχνών και που από πολύ παλιά είχαν το ιερό τους κατάλυμα στον Ελικώνα. Όμως η σκοτεινή μοίρα αυτού του ωραιολάτρη βασιλιά του έδωσε μία κόρη που δεν έμοιαζε με τα άλλα βασιλόπουλα.
Το βλέμμα της ήταν σβησμένο, το δέρμα της πλαδαρό και ωχρό, ενώ οι κινήσεις της νωθρές και αδέξιες. Ο Βασιλιάς, όταν είδε ότι η γυναίκα του έδινε όλη της την αγάπη σ’ αυτό το σημαδεμένο από τους θεούς παιδί, το έδωσε σε κάτι χωρικούς και τους πλήρωνε για να το μεγαλώσουν. Το καθυστερημένο αυτό παιδί μεγάλωνε στην ύπαιθρο, χωρίς όνομα. Μία μέρα ξεθαρρεύτηκε να πάει πιο μακριά από την αυλή των θετών του γονιών και χωρίς να το καταλάβει άρχισε να ανεβαίνει το βουνό στηριγμένο πάνω σε ένα ξερό ραβδί. Με κάθε βήμα αισθανόταν την καρδιά του πιο ανάλαφρη αλλά και το τοπίο γινόταν πιο όμορφο. Έφτασε στην κορυφή του βουνού και εκεί το περίμενε μία πρωτόφαντη υποβλητική θέα: εννέα κομψοί ναοί υψώνονταν γύρω από ένα ανθόσπαρτο λιβάδι και εννέα πεντάμορφες τραγουδούσαν και χόρευαν.
Ήταν οι Μούσες. Όταν το ξένο παιδί φάνηκε μπροστά τους, άφησαν αμέσως τη διασκέδαση τους, το τριγύρισαν και άρχισαν να το ρωτάνε: από που είναι και που πάει. Το παιδί δεν ήξερε τι να πει, γελούσε μόνο αδέξια και για μια στιγμή, καθώς ήταν κατάκοπο, έγειρε κάτω και αποκοιμήθηκε. Τότε οι Μούσες κάθισαν γύρω του και το περιεργαζόντουσαν. Αποφάσισαν ότι έπρεπε να βοηθήσουν αυτό το άρρωστο παιδί και βρήκαν τη λύση να το διδάξουν η κάθε μία κάτι διαφορετικό. Η Μούσα του χορού αποφάσισε να το μάθει να περπατάει, η Μούσα της ευγλωττίας να μιλάει. Έτσι η κάθε μία με τη σειρά της δήλωνε τι το ιδιαίτερο θα έκανε. Κι αυτό έγινε. Δεκατέσσερα χρόνια το κορίτσι παρακολουθούσε μαθήματα κοντά σε όλες τις Μούσες και έδειξε μεγάλη επιμέλεια. Έτσι μπόρεσε να αλλάξει και να γίνει ένας νέος άνθρωπος. Μεταμορφώθηκε σιγά σιγά σε μία γεροδεμένη κοπέλα που με σιγουριά περπατούσε και με κατανόηση είχε ακολουθήσει το σχολείο των Μουσών.
Μία μέρα παρουσιάστηκε στις θεϊκές της δασκάλες και τις παρακάλεσε να της επιτρέψουν να γυρίσει πίσω στους ανθρώπους και από ευγνωμοσύνη στις Μούσες να διδάξει τις Τέχνες και τα Γράμματα στα παιδιά που είναι όπως ήταν και η ίδια κάποτε. Η χαρά των Μουσών όταν το άκουσαν αυτό ήταν απερίγραπτη. Της έδωσαν το όνομα Άγαθη, που θα πει καλοσύνη και τη συνόδευσαν στο κατέβασμά της από τον Ελικώνα.
Έτσι οι Μούσες έμαθαν στους ανθρώπους τη θεραπευτική δύναμη των Καλών Τεχνών και των Γραμμάτων…
[A.W. 1962, ο.π. Anstοz, C. (1994) Βασικές Αρχές της Παιδαγωγικής για τα Νοητικά Καθυστερημένα Άτομα. Επιμέλεια: Α. Ζωνίου – Σιδέρη. Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα.].
Μία φορά και έναν καιρό, ήταν ένας δυνατός βασιλιάς που τον έλεγαν Μέλιπο και ζούσε στους πρόποδες του Ελικώνα. Ο βασιλιάς αυτός ακολουθώντας την ιδιαίτερη κλίση του αφιερώθηκε με πάθος στην καλλιέργεια των Γραμμάτων και των Καλών Τεχνών. Γι’ αυτό και κάθε χρόνο έδινε μία λαμπρή γιορτή στο Παλάτι για να τιμήσει τις Μούσες που ήταν θεές των Καλών Τεχνών και που από πολύ παλιά είχαν το ιερό τους κατάλυμα στον Ελικώνα. Όμως η σκοτεινή μοίρα αυτού του ωραιολάτρη βασιλιά του έδωσε μία κόρη που δεν έμοιαζε με τα άλλα βασιλόπουλα.
Το βλέμμα της ήταν σβησμένο, το δέρμα της πλαδαρό και ωχρό, ενώ οι κινήσεις της νωθρές και αδέξιες. Ο Βασιλιάς, όταν είδε ότι η γυναίκα του έδινε όλη της την αγάπη σ’ αυτό το σημαδεμένο από τους θεούς παιδί, το έδωσε σε κάτι χωρικούς και τους πλήρωνε για να το μεγαλώσουν. Το καθυστερημένο αυτό παιδί μεγάλωνε στην ύπαιθρο, χωρίς όνομα. Μία μέρα ξεθαρρεύτηκε να πάει πιο μακριά από την αυλή των θετών του γονιών και χωρίς να το καταλάβει άρχισε να ανεβαίνει το βουνό στηριγμένο πάνω σε ένα ξερό ραβδί. Με κάθε βήμα αισθανόταν την καρδιά του πιο ανάλαφρη αλλά και το τοπίο γινόταν πιο όμορφο. Έφτασε στην κορυφή του βουνού και εκεί το περίμενε μία πρωτόφαντη υποβλητική θέα: εννέα κομψοί ναοί υψώνονταν γύρω από ένα ανθόσπαρτο λιβάδι και εννέα πεντάμορφες τραγουδούσαν και χόρευαν.
Ήταν οι Μούσες. Όταν το ξένο παιδί φάνηκε μπροστά τους, άφησαν αμέσως τη διασκέδαση τους, το τριγύρισαν και άρχισαν να το ρωτάνε: από που είναι και που πάει. Το παιδί δεν ήξερε τι να πει, γελούσε μόνο αδέξια και για μια στιγμή, καθώς ήταν κατάκοπο, έγειρε κάτω και αποκοιμήθηκε. Τότε οι Μούσες κάθισαν γύρω του και το περιεργαζόντουσαν. Αποφάσισαν ότι έπρεπε να βοηθήσουν αυτό το άρρωστο παιδί και βρήκαν τη λύση να το διδάξουν η κάθε μία κάτι διαφορετικό. Η Μούσα του χορού αποφάσισε να το μάθει να περπατάει, η Μούσα της ευγλωττίας να μιλάει. Έτσι η κάθε μία με τη σειρά της δήλωνε τι το ιδιαίτερο θα έκανε. Κι αυτό έγινε. Δεκατέσσερα χρόνια το κορίτσι παρακολουθούσε μαθήματα κοντά σε όλες τις Μούσες και έδειξε μεγάλη επιμέλεια. Έτσι μπόρεσε να αλλάξει και να γίνει ένας νέος άνθρωπος. Μεταμορφώθηκε σιγά σιγά σε μία γεροδεμένη κοπέλα που με σιγουριά περπατούσε και με κατανόηση είχε ακολουθήσει το σχολείο των Μουσών.
Μία μέρα παρουσιάστηκε στις θεϊκές της δασκάλες και τις παρακάλεσε να της επιτρέψουν να γυρίσει πίσω στους ανθρώπους και από ευγνωμοσύνη στις Μούσες να διδάξει τις Τέχνες και τα Γράμματα στα παιδιά που είναι όπως ήταν και η ίδια κάποτε. Η χαρά των Μουσών όταν το άκουσαν αυτό ήταν απερίγραπτη. Της έδωσαν το όνομα Άγαθη, που θα πει καλοσύνη και τη συνόδευσαν στο κατέβασμά της από τον Ελικώνα.
Έτσι οι Μούσες έμαθαν στους ανθρώπους τη θεραπευτική δύναμη των Καλών Τεχνών και των Γραμμάτων…
[A.W. 1962, ο.π. Anstοz, C. (1994) Βασικές Αρχές της Παιδαγωγικής για τα Νοητικά Καθυστερημένα Άτομα. Επιμέλεια: Α. Ζωνίου – Σιδέρη. Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα.].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου