Βλαβερός και ωφέλιμος ... ή πώς από τα μπαομπάμπ του Μικρού Πρίγκιπα φτάσαμε στο "Δέντρο που έδινε"

Ο Μικρός μας Πρίγκιπας, μόνιμη συντροφιά στις περιπέτειες μας φέτος, ζει όπως όλοι γνωρίζουμε πια, στο Β612, ένα μικροσκοπικό πλανήτη, με μέγεθος περίπου όσο ένα δωμάτιο.

Εκεί ο χώρος του είναι περιορισμένος. 

Θα πρέπει να ζουν τακτοποιημένα και αρμονικά, ο ίδιος, το τριαντάφυλλό του, τα ηφαίστεια του, (τα δύο ενεργά και το ένα κοιμισμένο) και οι σπόροι που κοιμούνται μέσα στο χώμα του και κανείς δεν ξέρει τι φυτό θα βγάλουν. Ο μικρός μας όμως, ξέρει καλά να ξεχωρίζει τους σπόρους από τα μπαομπάμπ. 

Τα μπαομπάμπ, είναι πραγματικά πολύ εντυπωσιακά δέντρα όμως σε ένα τόσο δα μικρό πλανήτη μπορούν να αποδειχτούν ιδιαίτερα επικίνδυνα: "Γεμίζουν τον πλανήτη πέρα ως πέρα. Τον τρυπανίζουν με τις ρίζες του. Κι αν ο πλανήτης είναι πολύ μικρός, κι είναι πάρα πολλά τα μπαομπάμπ, τότε τον σκίζουνε και τον κάνουν κομμάτια". 

Είναι λοιπόν τα δέντρα αυτά πολύ ΒΛΑΒΕΡΑ για τον μικρό του πλανήτη. 

Κι αυτός ο μικρός μας φίλος το γνωρίζει καλά.Και κάθε πρωί, στις δουλειές του, είναι ιδιαίτερα προσεκτικός και ξεχωρίζει και τις ριζούλες που τα μπαομπάμπ έχουν δημιουργήσει και τις ξεριζώνει με προσοχή. Φοβάται μη τυχόν πάθει ό,τι κι εκείνος ο τεμπέλης στο δικό του πλανήτη, που δεν ξερίζωνε ποτέ του τίποτα και τώρα δεν είχε χώρο ούτε να σταθεί μιας και τρία τεράστια μπαομπάμπ είχαν καταστρέψει τον χώρο του. 

Με αφορμή λοιπόν το ΒΛΑΒΕΡΟ μπαομπάμπ, μας ήρθε στο μυαλό το "Δέντρο που έδινε", ένα υπέροχο βιβλίο του Σελ Σιλβερστάιν.

Εκεί, στην ιστορία του, γνωρίσαμε ένα δέντρο, εντελώς διαφορετικό από τα βλαβερά μπαομπάμπ, Γνωρίσαμε ένα δέντρο ΩΦΕΛΙΜΟ. και όχι μόνο ωφέλιμο, βέβαια, αλλά και πολλά άλλα που μας έμαθε πόσο σημαντικό είναι να δίνεις, ό,τι έχεις κι ό,τι μπορείς και καμιά φορά ο,τι δεν μπορείς σε κάποιον που αγαπάς πιο πολύ και από τον εαυτό σου. Και να δίνεις, χωρίς ποτέ να περιμένεις ανταπόδοση. Να δίνεις με την ψυχή σου, και να είσαι ευτυχισμένος με αυτό.

Έτσι, το δέντρο της ιστορίας, μια μηλιά, έδινε τα πάντα: τα φύλλα, τον κορμό, τα κλαδιά, τους καρπούς, την σκιά, την συντροφιά, τη φιλία και την αγάπη του σε ένα αγόρι, από τότε που ήταν τόσο δα μικρό, μέχρι τη στιγμή που γεροντάκος πια επέστρεψε να ξεκουραστεί σε ό,τι είχε απομείνει από το δέντρο, στο κούτσουρό του. Και το δέντρο ποτέ δε ζήτησε κάτι από το αγόρι. Μόνο ίσως κάποτε την συντροφιά του, μα κι αυτό για να του δώσει και πάλι, ο,τι του έδινε πάντα.

Στη συνέχεια, φυσικά, συζητήσαμε και βρήκαμε πολλά πολλά ΒΛΑΒΕΡΑ και ΩΦΕΛΙΜΑ πράγματα στη ζωή μας. Πράγματα, καταστάσεις, ανθρώπους, συνήθειες ....

Και βέβαια μάθαμε και τα μέρη του δέντρου!

Και μας φάνηκε τελικά πολύ πολύ χρήσιμο ακόμα και το μπαομπάμπ, μιας και μας έδωσε την αφορμή να γνωρίσουμε το δέντρο εκείνο και όλα όσα μάθαμε από την ιστορία του.