Ο μικρός πρίγκηπας και το πηγάδι

Στην ιστορία του μικρού πρίγκηπα ο πιλότος......μοιράζεται μαζί μας στιγμές από την περιπέτεια του:
.
Έτσι έζησα μόνος, χωρίς κανέναν για να κουβεντιάζω πραγματικά, ώσπου μια φορά, πριν έξι χρόνια, αναγκάστηκα να σταματήσω στην έρημο Σαχάρα. Κάτι είχε σπάσει στον κινητήρα μου. Κι όπως δεν είχα μαζί μου ούτε μηχανικό, ούτε επιβάτες, ετοιμαζόμουν να δο­κιμάσω μόνος μου μια δύσκολη επισκευή. Για μένα ήταν ζήτημα ζωής ή θανάτου. Και το νερό μου θα 'φτά­νε δε θα 'φτανε για οχτώ μέρες.  Το νερό ήταν για τον πιλότο πηγή ζωής, χωρίς αυτό δεν θα μπορούσε να ζήσει......Με αφόρμηση την συζήτηση του μικρού πρίγκηπα με τον πιλότο ταξιδέψαμε σε λίμνες και ποτάμια, θάλασσες και ωκεανούς, , γνωρίσαμε τον κύκλο ζωής του νερού, μιλήσαμε για την ύδρευση, την ξηρασία, την μόλυνση και την ακαταλόγιστη χρήση του...το αναζητήσαμε στην μυθολογία, μέσα από το μύθο του ποταμού Αλφειού και της Αρέθουσας

στην Μεσοποταμία, γνωρίσαμε τη γραφική απεικόνιση της θάλασσας και του ποταμιού

 ακολουθήσαμε το ουράνιο τόξο στο ταξίδι του

περπατήσαμε μέσα στη βροχή
\

ακούσαμε το μικρό πρίγκηπα να μας λέει.......

Το νερό μπορεί να κάνει καλό και στην καρδιά..  

και τον πιλότο .....

Το πηγάδι που είχαμε βρει δεν έμοιαζε με τα πηγά­δια της Σαχάρας. Τα πηγάδια της Σαχάρας είναι απλές τρύπες, σκαμμένες στην άμμο. Αυτό εδώ θύμιζε πηγάδι χωριάτικο. Χωριό όμως εκεί γύρω δεν υπήρχε κι εγώ νόμιζα πως ονειρευόμουν. «Παράξενο» είπα στο μικρό πρίγκιπα, «όλα είναι έτοιμα: το μαγκάνι, ο κουβάς, το σκοινί...» Γέλασε, έπιασε το σκοινί και γύρισε το μαγκάνι. Και το μαγκάνι στέναξε, σαν σκουριασμένος ανεμοδείχτης που τον φυσάει ύστερα από πολύ καιρό πάλι ο αέρας. «Ακούς;» είπε ο μικρός πρίγκιπας «ξυπνάμε το πηγά­δι κι αυτό τραγουδάει...» Δεν ήθελα να κάνει τον κόπο. «Άσε με εμένα» του είπα, «είναι πολύ βαρύ για σένα». Ανέβασα σιγά σιγά τον κουβά ώς την άκρη του πηγα­διού. Τον στερέωσα καλά. Στ' αυτιά μου γυρνούσε ακό­μα το μαγκάνι τραγουδώντας και, μέσα στο νερό που  ακόμα έτρεμε, είδα να τρεμοπαίζει ο ήλιος. «Πόσο θέλω να πιω απ' αυτό το νερό» είπε ο μικρός πρίγκιπας, «δώσ' μου να πιω...» Κατάλαβα τι γύρευε! Σήκωσα τον κουβά μέχρι τα χείλια του. Ήπιε με τα μάτια κλειστά. Ήταν πραγματική απόλαυση. Αυτό το νερό ήταν κάτι περισσότερο κι από τροφή. Είχε γεννη­θεί απ' την πορεία κάτω απ' τα αστέρια, απ' το τραγού­δι του μαγκανοπήγαδου, από τον κόπο των χεριών μου. Έδινε χαρά στην καρδιά, σαν ένα δώρο...

Αυτό το δώρο θελήσαμε να μοιραστούμε και εμείς με τον πιλότο...καθίσαμε δίπλα του στο πηγάδι.....και μιλήσαμε ...μιλήσαμε κοιτάζοντας .τον καταγάλανο ουρανό