Οι συνθήκες δεν το επέτρεπαν ...
Αυτό ήταν το μόνο σίγουρο, σύμφωνα με τους νόμους της λογικής.
Έχει η αγάπη όμως λογική; Μπορεί να ακολουθήσει κανόνες; Μπορεί να αιχμαλωτιστεί από "πρέπει";
Το φεγγάρι, εκεί όπως έλουζε με το φως του τη θάλασσα, αγάπησε βαθιά ένα αστέρι.
Το αγάπησε τόσο που κατάφερε να λάμψει πιο πολύ και από τον ήλιο.
Και έκανε υπομονή και ήλπιζε και έδειχνε με όλη τη δύναμη της ουράνιας ψυχής του, ότι, αν και οι συνθήκες δεν το επέτρεπαν, κάποτε θα κατάφερνε να κάνει το αγαπημένο του αστέρι να το προσέξει, να του ρίξει μια ματιά.
Και να που τελικά η υπομονή έχει την αξία της και αγκαλιά με την τρυφερή αγάπη, κατάφεραν να κάνουν το αστέρι να προσέξει την λάμψη του φεγγαριού.
Όμως οι νόμοι της φύσης και της λογικής, εξακολουθούσαν να υπενθυμίζουν στους δυο αγαπημένους ότι οι συνθήκες δεν θα επέτρεπαν ποτέ να πλησιάσει, να αγκαλιάσει το ένα το άλλο.
Αλλά για μια φορά και μόνο οι συνθήκες μέριασαν και το φεγγάρι κατάφερε να πάρει αγκαλιά το αστέρι του, μέσα σε μια δίνη αγάπης δυνατής, και χρωμάτων και λάμψης που άλλη δεν υπήρχε πουθενά.
Κι αν ακόμα μετά τα χώριζε πάντα ένα δίχτυ φτιαγμένο από τις συνθήκες εκείνες που ποτέ δεν επιτρέπουν τίποτα, η αγάπη τους ήταν πιο δυνατή και από αυτή γεννήθηκε ένα τόσο δα μικρό αστεράκι. Ένα λαμπερό αστεράκι που απέδειξε ότι τα σύννεφα, η απόσταση, ακόμα κι ο θάνατος καμιά φορά δεν μπορούν να αντισταθούν σε μια μεγάλη αγάπη.
Μπροστά της καμιά φορά και οι συνθήκες εκείνες που ποτέ δεν επιτρέπουν τίποτα, δειλιάζουν και την αφήνουν, να λάμψει μαγικά, να λάμψει δυνατά και να ταξιδεύει αιώνια έχοντας για αποσκευή της, ίσως ένα δάκρυ, που σαν διαμάντι πολύτιμο, θα γλυκαίνει τις πονεμένες ψυχές, τις ψυχές εκείνων που ξέρουν να αγαπούν αληθινά.
Η Μερόπη Κονιδάρη είναι φίλη μου. Είναι ένας άνθρωπος γλυκός και χαμογελαστός. Ένας άνθρωπος που μοιράζει απλόχερα αγάπη, ακόμα και αν οι συνθήκες δεν το επιτρέπουν. Μη σας πω ότι τότε είναι που την μοιράζει με περισσότερο πείσμα και πάθος, για να τις κάνει άκρη και να θριαμβεύσει η δύναμή της.
Η Μερόπη κατάγεται από ένα μικρό νησί του Ιονίου, το Μεγανήσι και μεγάλωσε με το χρώμα και τον ήχο της θάλασσας, και το φεγγάρι που καθρέφτιζε τη λάμψη του πάνω στην απεραντοσύνη της.
Και αυτό είναι ο θησαυρός που κουβαλά μέσα της.
Αργότερα με τη δουλειά της, σαν νοσηλεύτρια, η ψυχή της έμαθε να ζει με τον πόνο και την αγωνία των ανθρώπων, αλλά και με την πίστη και την ελπίδα τους, και όλα αυτά μέσα της έγιναν ένα μεγάλο κουβάρι, αλλά όχι άτσαλο και χαλαρό, αλλά σφιχτό και προσεκτικά μαζεμένο.
Κι όταν άρχισε να ξετυλίγεται, έκανε το χρώμα και τον ήχο της θάλασσα και τη λάμψη του φεγγαριού, τον πόνο την αγωνία την ελπίδα και την πίστη, λέξεις παραμυθένιες που έβγαιναν σαν βάλσαμο από την ψυχή της και γέμισαν τα άσπρα χαρτιά της με αγάπη.
Μια αγάπη που της άρεσε να την κάνει χάρτινα καραβάκια και να την αφήνει να ταξιδεύει στη θάλασσα, ίσως για να φτάσει πάλι κάποτε πίσω, στο μικρό νησί της.
Η Μερόπη ήρθε στο σχολείο μας και έφερε μαζί της την αγάπη και την μοίρασε απλόχερα στα μικρά μας.
Το βιβλίο της μας ταξίδεψε στο κόσμο του ουρανού, στον κόσμο της αγάπης και την ευχαριστούμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας για τούτο το ταξίδι.
Το βιβλίο της "...Γιατί οι συνθήκες δεν το επέτρεπαν!" (σαν παραμύθι) κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κ.Μ. Ζαχαράκης.
Η σελίδα του βιβλίου: ... Γιατί οι συνθήκες δεν το επέτρεπαν!
από την κ.Χρυσούλα Σκλαβενίτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου