Αχ ... σοκολάτα...................

Αλήθεια έχεις ποτέ αναρωτηθεί αν πραγματικά ο κόσμος μας είναι ευτυχισμένος; Αν έχει τα πάντα;, Αν του λείπει κάτι, μπορεί απλό, μπορεί όχι απλό, αλλά ίσως κάτι μαγικό για να γίνει στα αλήθεια πιο ευτυχισμένος;

Και αλήθεια έχεις ποτέ αναρωτηθεί τι θα έκανες μια δύσκολη στιγμή για να κερδίσεις τον αγαπημένο ή την αγαπημένη σου, τι θα του πρόσφερες, βγαλμένο από την ψυχή σου, από την καρδιά σου;

Ένα βιβλίο που στάζει γλύκα και αγάπη μεγάλη! Ένα βιβλίο της Λίλης Λαμπρέλλη στολισμένο με τις εκπληκτικές εικόνες της μοναδικής Βάσως Ψαράκη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ και μας ξεναγεί στον κόσμο της σοκολάτας.

Κάποτε ήταν ένα βασίλειο που όλοι ΝΟΜΙΖΑΝ ότι οι κάτοικοί του ήταν ευτυχισμένοι! Και ήταν γιατί δεν ήξεραν ... Δεν ήξεραν ότι τους έλειπε κάτι μοναδικό, κάτι καταπληκτικό, κάτι που θα αν το είχαν η ζωή τους θα ήταν σίγουρα πολύ πολύ πιο νόστιμη.

Το τι τους έλειπε (και δεν το ΄ξεραν) θα το δούμε παρακάτω. 

Εκεί λοιπόν υπήρχε ένας παντοδύναμος βασιλιάς, μια αδύναμη βασίλισσα και μια λαίμαργη βασιλοπούλα και ανάμεσα σε άλλους ένας νεαρός παραγιός που με φως του το φεγγάρι περνούσε τα βράδια του στη βασιλική κουζίνα, μαθαίνοντας τα μυστικά της ζαχαροπλαστικής από τον αρχιζαχαροπλάστη και διαβάζοντας παλαιά και σοφά κείμενα, ξεχασμένα σε σκονισμένα χαρτιά.

Ο παραγιός είχε ένα μυστικό, αγαπούσε τη βασιλοπούλα κι ένα βράδυ που τις είχε ετοιμάσει μικρές ροζ λιχουδιές με αμύγδαλο και εξωτικούς χυμούς και λίγη σκόνη από πέταγμα γαλάζιας πεταλούδας κι εκείνη λιχούδα όπως ήταν κατέβηκε στην κουζίνα να τσιμπήσει κάτι, έγινε κάτι μαγικό, τον αγάπησε και εκείνη.

Λίγες μέρες αργότερα όμως καθώς θα έκλεινε τα 18 της χρόνια ο βασιλιάς πατέρας της την πίεσε να επιλέξει σύζυγο και διάδοχο του θρόνου. Κι εκείνη, τι να κάνει που ήταν σφόδρα ερωτευμένη με τον ταπεινό τον παραγιό. Έβαλε ένα διαγωνισμό στους υποψηφίους ....

Δεν έβαλε αγώνες τρεξίματος, και πάλης και τοξοβολίας που θα αποδείκνυαν τη γενναιότητα και τη δύναμη των νεαρών, αλλά έβαλε αγώνα ζαχαροπλαστικής, τι λιχούδα ήταν άλλωστε;

Και βρέθηκε ο καημένος ο παραγιός μας ανάμεσα σε διάσημους και πλούσιους ζαχαροπλάστες και πρίγκιπες δασκαλεμένους που έφτιαχναν τούρτες και γλυκά τεράστια,, γεμάτα από υλικά πολυτελή και στημένα με σχέδια περίπλοκα και φαντασμαγορικά, να έχει στην ταπεινή του πιατελίτσα ένα παντεσπάνι απλό, φτιαγμένο με εκλεκτά ναι ... υλικά και με αγάπη τεράστια για τη λιχούδα αγαπημένη του, αλλά χωρίς ίχνος στολισμού που να το έκανε να ξεχωρίζει. Και να, έτσι ξαφνικά τον έπιασε το παράπονο κι άρχισε να κλαίει πάνω στο γλυκό του και τα δάκρυα .... Ω!!! τι θαύμα, δεν ήταν συνηθισμένα, αλλά βαθιά σοκολατιά, σχεδόν μαύρα και παχύρευστα και σκέπασαν το παντεσπάνι. 

Η λιχούδα πριγκιπέσα μας έτρεξε να σκουπίσει τα δάκρυα του αγαπημένου της και καθώς έφερε στο στόμα της τα ακροδάχτυλά της και δοκίμασε τη γεύση τους ..... λιποθύμησε από απεριόριστη νοστιμιά, γιατί τα δάκρυα ήταν γλυκά, τόσο γλυκά όσο δεν είχε δοκιμάσει ποτέ πιο πριν τέτοια γλύκα. Κι όλοι γύρω συγκλονισμένοι φώναζαν τσοκολατ, τσοκολατ που θα πει μαύρα δάκρυα ....κι έτσι απλά γνώρισε ο κόσμος αυτπο που του έλειπε για να είναι ευτυχισμένος: τη ΣΟΚΟΛΑΤΑ.

Αχ σοκολάτα!

Και φυσικά η βασιλοπούλα παντρεύτηκε τον παραγιό και έγινε κάποτε εκείνο βασιλιάς σοφός και καλός και όλοι τον αγαπούσαν μέχρι το τέλος της ζωής του χρόνια πολλά μετά. Κι έμεινε η βασιλοπούλα μόνη να κλαίει τον αγαπημένο της .................

Να έτσι κι εμείς μάθαμε να γράφουμε τη λέξη "σοκολάτα". 

Και επιλέξαμε το σχήμα της καρδιάς για να δηλώσουμε τη μεγάλη αγάπη των δυο ηρώων μας. 

Κι ύστερα ξυπνήσαμε τη φαντασία μας και σκεφτήκαμε τι δάκρυα θα βγάζαμε εμείς για τη μεγάλη μας αγάπη; 

Δάκρυα από φράουλα, από καραμέλα, από βατόμουρο, από λεμόνι (;), κι από άλλα πολλά.

Και στολίσαμε κι ένα γλυκό έτσι όπως οι άλλοι με αριθμούς, γράμματα και σχήματα γιατί ήδη άλλωστε έχουμε αρχίσει να τα γνωρίζουμε καλά.

Κι είπαμε ότι αν η ζωή στο παραμύθι μας ήταν σοκολατένια η δική μας εδώ τι θα ήταν; Μήπως μελένια; μήπως μπανανένια; ή μήπως κρεμένια ή μήπως .....

και ύστερα σκεφτήκαμε άραγε πως δημιουργείται η σοκολάτα, που βρίσκεται το σποράκι της; τα περισσότερα σποράκια ριζώνουν  βαθιά στη γη ...άλλες φορές σε μεγάλα χωράφια ..όπως το χωράφι της Σημίνας

ή και το δικό ........

 δέχεται το νερό, τον ήλιο ,τρέφεται και  μεγαλώνει .........χρειάζεται φροντίδα  και καμιά φορά κι ένα σκιάχτρο να διώχνει τα πουλάκια μακριά

.το δικό μας σποράκι έγινε κακαόδεντρο .......ίσως από τα................

 μαύρα δάκρυα της βασιλοπούλας που  έκαναν και πάλι την εμφάνισή τους, αυτή τη φορά από τα γαλάζια μάτια της κι έπεφταν γλυκά παχύρευστα στο χώμα και ... Ω! τι θαύμα φύτρωσε σε εκείνο το σημείο ένα φυτό που έβγαζε καρπούς που έδιναν έτοιμα τα μαύρα δάκρυα, ένα φυτό που σήμερα το λέμε ΚΑΚΑΟ και από κει παίρνουμε τη μοναδική λιχουδιά που όλοι αγαπάμε: τη ΣΟΚΟΛΑΤΑ

Αχ σοκολάτα!

.η γλυκιά και αγαπησιάρικη σοκολάτα μας ενώθηκε με το σιμιγδάλι.....

και μια γλυκιά γεύση ..απλώθηκε ...........

Αχ τελικά η ζωή μπορεί αν είναι γλυκιά και αγαπησιάρικη!!!!