To σχολείο μου...
Μια νέα σχολική χρονιά . ένα νέο ξεκίνημα, τόσο διαφορετικό από τα προηγούμενα μας περίμενε στα μέσα του Σεπτέμβρη, τα μάτια των παιδιών αντίκρυσαν τα πρόσωπα μας κρυμμένα πίσω από τις μάσκες κι εμείς προσπαθούσαμε να μαντέψουμε τα γνωστά προσωπάκια των περσινών μας μαθητών, μέσα από το βλέμμα τους....ξεκινήσαμε διαφορετικά, ναι ήταν μια δύσκολη αρχή, αλλά με όρεξη και θετική σκέψη θα προχωρήσουμε ,μαθαίνοντας ο ένας από τον άλλον. Με το σύνθημα ξεκινάμε , παρακολουθήσαμε βίντεο, είδαμε και ακούσαμε προτάσεις προφύλαξης από τον κορονοϊο, μάθαμε παίζοντας πως να χρησιμοποιούμε τη μάσκα μας, να την αφαιρούμε και να την αποθηκεύουμε , να πλένουμε σχολαστικά τα χέρια μας, πριν και μετά από κάθε χρήση, μάθαμε να προσέχουμε και να φροντίζουμε τον εαυτό μας..
Συμφωνήσαμε να μην φοβόμαστε το σχολείο, αλλά να το αγαπάμε .. μάθαμε ότι μπορεί το σχολείο να φοβάται εμάς, όπως στο παραμύθι
Του Νικόλα τού αρέσουν όλα! Θέλει να παίζει με τους φίλους του, να διαβάζει ιστορίες με τον παππού, να βάζει μουσική και να τραγουδάει δυνατά, να ζωγραφίζει, θέλει, θέλει, θέλει... Σήμερα, όμως, ο Νικόλας πρώτη φορά είπε: -Δε θέλω! Γιατί σήμερα είναι η πρώτη μέρα που θα πάει στο σχολείο...
στο σχολείο όλα είνα πρωτόγνωρα για το Νικόλα, όπως και για όλα τα μικρά παιδιά είναι ξεχωριστή η πρώτη μέρα στο σχολείο,
οι πρώτες εικόνες τους, ο τρόπος που το βλέπουν
τα χρώματα που μας αγγίζουν ...στα αντικείμενα , στα ρούχα μας, στη μάσκα μας , τα διαλέγουμε και χρωματίζουμε ένα βότσαλο για να μας θυμίζει το καλοκαίρι που έφυγετο βότσαλο μου γίνεται ελατήριο...και εγώ στην κορυφή του ..δεν φοβάμαι και τολμώ,έχω μαζί μου το χρώμα που αγαπώ, αυτό που όταν φεύγω από το σχολείο το παίρνω μαζί μου
το σχολείο μου είναι μοναδικό.γιατί είμαι και εγώ ένα κομμάτι του
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου