Σήμερα η κυρά Βασίλαινα έφτιαξε μπισκοτάκια...ενώ το καραβάκι μας μας ταξίδεψε στη Θεσσαλία..
και είπαμε να ταΐσουμε μια βρύση μπας και μας δώσει το αμίλητο νερό. Το τάισμα της βρύσης Εθιμό κοριτσίστικο! Τα χαράματα των Χριστουγέννων ή σε κάποια χωριά και της Πρωτοχρονιάς, τα κορίτσια του χωριού πηγαίνουν στην πιο κοντινή βρύση για να "κλέψουν το άκραντο νερό" (δηλαδή το "αμίλητο νερό). Το λένε έτσι, γιατί σε όλη τη διαδρομή δεν "κρένουν", δε μιλάνε δηλαδή. Βέβαια δεν το κλέβουν ακριβώς! Το αντίθετο! Δωροδοκούν τη βρύση! Την αλείφουν με βούτυρο και μέλι, με την ευχή έτσι όπως τρέχει το νερό να τρέχει και η προκοπή στο σπίτι τους τον νέο χρόνο και γλυκιά να είναι και η ζωή τους. Επίσης για να είναι η σοδειά τους καλή , όταν φτάνουν στη βρύση, την "ταΐζουν", με διάφορες λιχουδιές, όπως καρύδια, ψωμί, σιτάρι, όσπρια ή κλαδί ελιάς. Όποια κοπέλα έφτανε πρώτη στη βρύση, αυτή θα ήταν και η πιο τυχερή ολόκληρο το χρόνο. Έπειτα ρίχνουν στη στάμνα που θα βάλουν το νερό τους ένα βατόφυλλο και τρία χαλίκια, στη συνέχεια "κλέβουν νερό" και γυρίζουν στα σπίτια τους πάλι αμίλητες μέχρι να πιούνε όλοι στην οικογένεια από το "άκραντο" νερό. Με το ίδιο νερό ραντίζουν και τις τέσσερις γωνίες του σπιτιού, ενώ σκορπούν στο σπίτι και τα τρία χαλίκια. Αναπαραστήσαμε λοιπόν το έθιμο...μέχρι που σπάσαμε τη στάμνααα!!!! Στη συνέχεια ακούσαμε πρωτοχρονιάτικα ποιμενικά κάλαντα από τη Θεσσαλία. Άγιος Βασίλης έρχιτι Άγιος Βασίλης έρχιτι, Γινάρης ξημιρώνει, σαν φέτους παλληκάρια μου, σαν φέτους και του χρόνου. Ιδώ σι τούτις τις αυλές τις μαρμαρουστρουμένες, ν'ιδώ 'χουν χίλια πρόβατα κι πιντακόσια γίδια ν'ιδώ 'χουν κι τουν πιστικό τουνκαγκιλουφρυδάτου. Ρε πιστικέ, ρε πιστικέ, ρε καγκελουφρυδάτι, ρε τίνους είν' τα πρόβατα, ρε τίνους είν' τα γίδια; Τ'αφέντη μ' είν' τα πρόβατα, τ' αφέντη μ΄κι τα γίδια Τ'αφέντη μ' είν' κι του μαντρί του μαρμαρουστρουμένου. Σαν τα μιρμήγκια πιρπατούν, σαν τα μιλίσσια βάζουν, Μι την φλουγέρα τα λαλούν, απ' του προυί ως του βράδυ. Κι' να μικρό μικρουτσικο, μικρό κι χαϊδεμένου μικρό του έχ' η μάνα του, μικρό κι ου μπαμπάς του του έλουζι, του χτένιζι κι στου σκουλειό του στέλνει κι ου δάσκαλος του καρτιρεί μι την χρυσή την βέργα. Παραπουνέθκε το πιδι, στην μάνα του πααίνει. Πιδί μου πού 'ν' τα γράμματα, πιδί μου πόυ 'ν' ο νους σου τα γράμματα είνι στου χαρτί κι ου νους μου στα παιγνίδια.
και είπαμε να ταΐσουμε μια βρύση μπας και μας δώσει το αμίλητο νερό. Το τάισμα της βρύσης Εθιμό κοριτσίστικο! Τα χαράματα των Χριστουγέννων ή σε κάποια χωριά και της Πρωτοχρονιάς, τα κορίτσια του χωριού πηγαίνουν στην πιο κοντινή βρύση για να "κλέψουν το άκραντο νερό" (δηλαδή το "αμίλητο νερό). Το λένε έτσι, γιατί σε όλη τη διαδρομή δεν "κρένουν", δε μιλάνε δηλαδή. Βέβαια δεν το κλέβουν ακριβώς! Το αντίθετο! Δωροδοκούν τη βρύση! Την αλείφουν με βούτυρο και μέλι, με την ευχή έτσι όπως τρέχει το νερό να τρέχει και η προκοπή στο σπίτι τους τον νέο χρόνο και γλυκιά να είναι και η ζωή τους. Επίσης για να είναι η σοδειά τους καλή , όταν φτάνουν στη βρύση, την "ταΐζουν", με διάφορες λιχουδιές, όπως καρύδια, ψωμί, σιτάρι, όσπρια ή κλαδί ελιάς. Όποια κοπέλα έφτανε πρώτη στη βρύση, αυτή θα ήταν και η πιο τυχερή ολόκληρο το χρόνο. Έπειτα ρίχνουν στη στάμνα που θα βάλουν το νερό τους ένα βατόφυλλο και τρία χαλίκια, στη συνέχεια "κλέβουν νερό" και γυρίζουν στα σπίτια τους πάλι αμίλητες μέχρι να πιούνε όλοι στην οικογένεια από το "άκραντο" νερό. Με το ίδιο νερό ραντίζουν και τις τέσσερις γωνίες του σπιτιού, ενώ σκορπούν στο σπίτι και τα τρία χαλίκια. Αναπαραστήσαμε λοιπόν το έθιμο...μέχρι που σπάσαμε τη στάμνααα!!!! Στη συνέχεια ακούσαμε πρωτοχρονιάτικα ποιμενικά κάλαντα από τη Θεσσαλία. Άγιος Βασίλης έρχιτι Άγιος Βασίλης έρχιτι, Γινάρης ξημιρώνει, σαν φέτους παλληκάρια μου, σαν φέτους και του χρόνου. Ιδώ σι τούτις τις αυλές τις μαρμαρουστρουμένες, ν'ιδώ 'χουν χίλια πρόβατα κι πιντακόσια γίδια ν'ιδώ 'χουν κι τουν πιστικό τουνκαγκιλουφρυδάτου. Ρε πιστικέ, ρε πιστικέ, ρε καγκελουφρυδάτι, ρε τίνους είν' τα πρόβατα, ρε τίνους είν' τα γίδια; Τ'αφέντη μ' είν' τα πρόβατα, τ' αφέντη μ΄κι τα γίδια Τ'αφέντη μ' είν' κι του μαντρί του μαρμαρουστρουμένου. Σαν τα μιρμήγκια πιρπατούν, σαν τα μιλίσσια βάζουν, Μι την φλουγέρα τα λαλούν, απ' του προυί ως του βράδυ. Κι' να μικρό μικρουτσικο, μικρό κι χαϊδεμένου μικρό του έχ' η μάνα του, μικρό κι ου μπαμπάς του του έλουζι, του χτένιζι κι στου σκουλειό του στέλνει κι ου δάσκαλος του καρτιρεί μι την χρυσή την βέργα. Παραπουνέθκε το πιδι, στην μάνα του πααίνει. Πιδί μου πού 'ν' τα γράμματα, πιδί μου πόυ 'ν' ο νους σου τα γράμματα είνι στου χαρτί κι ου νους μου στα παιγνίδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου