Ένα υπέροχο διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, του "άγιου των Ελληνικών γραμμάτων", ή της "κορυφής των κορυφών" κατά τον κ. Βάρναλη, είναι το "Γουτού Γουπατού.
Γράφτηκε το 1899 και ανήκει στην τρίτη συγγραφική περίοδο του Παπαδιαμάντη, περίοδος λυρισμού και πάθους δίνοντας έμφαση στον εσωτερικό κόσμο πλάθοντας μοναδικούς ανθρώπινους χαρακτήρες και περιγράφει τη ζωή και τις περιπέτειες ενός ιδιαίτερου "παιδιού", του Μανόλη, που ζει με την ηλικιωμένη μητέρα του που την υπεραγαπά.
Ο Μανόλης είναι ένα ιδιαίτερο πλάσμα, ένα "γίγαντας" με χρυσή καρδιά, με καρδιά παιδιού. Έχει γεννηθεί με νοητικά και κινητικά προβλήματα, και με ιδιαίτερη δυσκολία στο λόγο του. Η δεξιά πλευρά του σώματος του, αφύσικα μεγάλη σε σχέση με την αριστερή, είναι σχεδόν παράλυτη, αλλά διαθέτει μεγάλη δύναμη. Αυτό του δίνει και το "όνομα" Ταπόης, που θα πει χταπόδι στη γλώσσα του Μανολιού, μιας και άτσαλες κινήσεις παρέπεμπαν σε χταπόδι.
Η νοητική του κατάσταση και οι αδυναμίες στο λόγο, αν και αρχικά φαίνεται να τον απομονώνουν από το σύνολο και να προκαλούν το φόβο ή την λύπηση ή την κοροϊδία, δεν τον εμποδίζουν να επικοινωνεί με τα παιδιά και να κάνει παρέα μαζί τους. Μάλιστα στο περιστατικό που περιγράφει ο συγγραφέας, έγινε και ο προστάτης των φίλων του, όταν έπεσαν θύματα στην καθιερωμένη επίθεση του "νταή" της πόλης, του Τσιλοτάτου.
Στα παιδιά, ο Μανόλης, φάνηκε σαν ήρωας. Αν και συζητήσαμε τα όποια προβλήματα στο παρουσιαστικό, την κίνηση και τον λόγο του, τους φάνηκε μάλλον ένα παιδί που θα γινόταν άνετα φίλος τους και αυτό ήταν το ευχάριστο. Μιλήσαμε και για άλλες κατηγορίες ατόμων με άλλα προβλήματα, όπως ακοής, όρασης ή κίνησης και το πως αντιμετωπίζονται από τους ανθρώπους, αλλά και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητα τους.
Ωστόσο φάνηκε να τους έκανε εντύπωση και ο Τσιλότατος καθώς και αυτό είναι ένα παιδί που μεγάλωσε μόνο και στο δρόμο.
Ζωγραφίσαμε τον Μανόλη και τον Τσιλότατο και μάθαμε να βάζουμε στη σειρά τα γράμματα του ονόματός του.
Τέλος σκεφτήκαμε ότι ο Μανόλης είναι σαν να αποτελείται από πολλά διαφορετικά κομμάτια, πόδι που σέρνεται, πόδι που περπατά κανονικά, χέρι μεγάλο και δυνατό, χέρι κανονικό, πρόσωπο χαμογελαστό, σώμα μεγάλου, μυαλό μικρού παιδιού. και με τα κομμάτια από τα παλιά παζλ που κρατάμε, φτιάξαμε το πορτρέτο του.
Το βιβλίο αυτό αποδεικνύεται διαχρονικότατο. Γραμμένο σε καθαρεύουσα, και πριν από 118 χρόνια δεν απέχει πολύ από την αντιμετώπιση που και σήμερα δυστυχώς, σε πολλές περιπτώσεις έχουν τα ιδιαίτερα αυτά παιδιά που εγκλωβισμένα σε σώματα που μεγαλώνουν πασχίζουν να διαχειριστούν το παιδικό μυαλό τους.
Το Γουτού Γουπατού κυκλοφορεί σε εκδόσεις Παπαδόπουλος, με εικονογράφηση του εξαιρετικού Νικόλα Ανδρικόπουλου και απόδοση από την καθαρεύουσα του Κώστα Πούλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου